In een zijkapel van een kerk in Oxford, Engeland,
hangt een schilderij van William Holman Hunt.
Daarop staat Jezus afgebeeld in een tuin
met een lantaarn in de hand.
Hij klopt van buiten op een deur
die duidelijk al lang niet meer is geopend.
Hij klopt, maar er zit geen klink aan de buitenkant.
De deur kan alleen van binnenuit worden geopend.
Jezus vraagt om binnengelaten te worden.
Een mooi beeld.

Paus Franciscus draait dat beeld om.
Hij zegt: Christus staat binnen aan de deur, hij klopt,
hij wil naar buiten! De kerk uit!

Zending. Missie, Verkondiging.
Staan we daar een ogenblik bij stil.
We horen het vaak zeggen: Heel de kerk is missionair.
Elke gedoopte christen is missionaris.
Elke christen, geroepen om te getuigen te midden van de mensen,
in het volle leven.

De lezingen van vandaag schetsen daar een beeld van.
Op de eerste plaats de missie en verkondiging van Jezus zelf.
Na de pijnlijke afwijzing in de synagoge van Nazareth,
waar we vorige zondag van hoorden,
trekt Jezus rond door de dorpen van Galilea.
Hij wordt daarna nooit meer gesignaleerd in de synagoge.
Zijn missie is tussen de mensen te midden van het leven van elke dag.
En hij maakt er een punt van juist diegenen op te zoeken
die buiten de boot dreigden te vallen.
Tollenaars en zondaars. Prostituees

En de leerlingen, die worden op stage gestuurd worden.
Om net als hij de dorpen in te gaan, de straten en pleinen op.
Mensen te ontmoeten ‘op de werkvloer’.

Zo worden ze ‘apostelen’, mensen die gezonden zijn.
Wat opvalt is dat ze daar eigenlijk helemaal niet klaar voor zijn.
Ze zijn ongetraind. Het zijn eenvoudige leken.
Net als Amos in de eerste lezing.
Hij is een ‘boer-profeet’, geroepen van achter de ossen op de akker.
Voortdurend, zo laat Markus ons weten, geven de leerlingen blijk van onbegrip.
Ze snappen niet wat Jezus beweegt. En toch….
Jezus riskeert het met kwetsbare mensen, mensen langzaam van begrip.
Hij deelt met hen zijn Geest, stuurt ze uit op zijn missie.

Op voorwaarde dan wel dat ze zich ontdoen
van onnodige ballast.
Ze moeten niets meenemen, dan alleen een staf!
‘Geen voedsel, geen reiszak, geen kopergeld’ enz
Grenzeloos vertrouwen dus,
helemaal overgegeven aan de Geest die hen gegeven is.
We kunnen daarvan meenemen dat
het succes of falen van de zending niet op de eerste plaats afhangt
van mijn eigen agenda, mijn talent, mijn eigen kracht en energie.

Zij worden in hun getuigenis gedragen door de boodschap.
In alle eenvoud.
Door zelf niet op de voorgrond te treden.
Maar zich meer en meer laten bezielen door de boodschap.

Hun opdracht is.
niet op de eerste plaats verkondiging met een veelheid van woorden,
- preken zouden je kunnen zeggen -
maar wel heling. Mensen met elkaar verbinden.
Dat was een hele kluif in die tijd.
Ziekte werd in Jezus tijd vaak gezien als een straf van God.
Ziekte, zoals melaatsheid, bloedvloeiing
maakte een mens onrein. Ze werden uit de samenleving geweerd.
In die wereld verschijnen opeens mensen
die messiaanse arbeid verrichten.
Mensen die zieken genezen, onreine geesten uitdrijven.

Jezus slaagt erin zijn geest over te dragen aan zijn leerlingen.
Het was krachtens de geest die op hem is neergedaald tijdens zijn doop
dat hij sterker was dan alle boze en onreine geesten
die mensen in hun greep houden.
‘Hij gaf hun volmacht over onreine geesten’.
Volmacht.
Handelen uit erbarmen en naastenliefde
is handelen met goddelijke volmacht.
Het bergt onvermoede krachten in zich.

Als we dat doortrekken naar onze tijd toe,
dan kunnen we stellen dat we dat wij, gedoopte en belijdende christenen,
leven in een sterk geseculariseerde samenleving.
We zijn leden van een kerk die een proces van ongekende
ontlediging en zuivering doormaakt.
Een sterk gekrompen gemeenschap blijft over.
We moeten weer leren dat niet succes en grote aantallen
de maatstaf is, maar overgave, vertrouwen, open staan voor de Geest.
Zoals de leerlingen op stage in het evangelie.
Hij groter, ik kleiner.

Het doet me denken aan het bekende gebed
dat toegeschreven wordt aan Oscar Romero,
de martelaar en bestrijder van onrecht in El Salvador

Het helpt om af en toe een stapje terug te doen
en naar de lange termijn te kijken.
Het koninkrijk gaat niet alleen onze inspanningen te boven,
het gaat onze visie te boven ....
Dit is waar het ons om gaat:
we planten zaden die op een dag zullen groeien.
……….
Wij zijn werkers, geen bouwmeesters, dienaren, geen messiassen.
Wij zijn profeten van een toekomst die niet de onze is.

Fons Eppink