Een week geleden was ik een paar dagen op Schiermonnikoog.
Je kunt daar prachtig wandelen op het strand,
maar ook in de duinen en de bossen.
En in de meimaand krijg je daarbij een gratis vogelconcert.
We waren met z’n tweeën.
We ontdekten al gauw dat daar op verschillende plekken nachtegalen zingen.
Zo kwam het dat we elke dag minutenlang stonden te luisteren
naar adembenemende vogelaria’s.
Het was een ervaring van wonderlijke schoonheid, zomaar voor niks.
Het wordt je gegeven, het overkomt je, je hoeft er niks voor te doen.
Het deed me denken aan Franciscus van Assisi:
Gods glorie ontwaren in de schepping!

Zo’n ervaring komt nog het dichtstbij
dat wonderlijke woord ‘glorie’/heerlijkheid,
waar het evangelie vandaag over spreekt.
‘Nu is de Mensenzoon verheerlijkt en God is verheerlijkt in Hem’.

Heerlijkheid, glorie.
Ik heb dat altijd een mysterieus woord gevonden.
Heerlijkheid en Liefde.
Dat zijn de twee kernwoorden, thema’s, die Johannes ons aanreikt.
Het is niet makkelijk om onder woorden te brengen wat die betekenen.
Heerlijkheid en Liefde.
Het blijft een stamelen.
‘De woorden breken’…..(F. Timmermans)

‘Heerlijkheid’ heeft alles te maken met het grote geheim dat God is.
Jezus, de Verrezene, weerspiegelt dat.
God die zich door Hem laat kennen als
vitaliteit, communicatie, gemeenschap, liefde.
Onze wereld, heel de schepping, wijzelf,
worden gedragen door uitbundige liefde.
Pure zelf wegschenkende liefde, zomaar, voor niets.
Je kunt er met je hoofd niet bij!

De Vader in intieme communicatie met Jezus, de Zoon:
je hoort het een paar keer in de evangelies.
‘Dit is mijn zoon, mijn veelgeliefde’ Mt 3: 17
En ‘Ik heb Hem verheerlijkt en zal Hem weer verheerlijken’. Joh 12: 28
We vangen daar iets op van de dialoog tussen Vader en Zoon.
Liefde en heerlijkheid. Totale zelfgave.
Helemaal in elkaar opgaan.
We worden daar iets van gewaar in de rustige kracht
waarmee Jezus zijn lijden en dood aanvaardt.
Zijn worsteling en uiteindelijke overgave: ‘niet mijn wil, maar uw wil’.
Totale ontlediging, die uitmondt in Verrijzenis.
In Jezus, de Verrezene, wordt Gods heerlijkheid zichtbaar.
De leerlingen hebben daar aanvankelijk grote moeite mee.
Dat blijkt wel uit de verschijningsverhalen.

Ik denk dat het voor ons nog het meest toegankelijk wordt
uitgebeeld in dat prachtige verhaal van de ontmoeting van Jezus
op het strand van de het meer van Galilea.
Die dialoog van de Verrezene met Petrus.
Dat gaat over de vraag ‘Hou je van mij’?
Liefde.

Zo komt het heel dicht bij ons.
Heerlijkheid en Liefde zijn twee kanten van dezelfde medaille.
De verheerlijking waar Jezus over spreekt is geen fata morgana,
zinsbegoocheling, iets dat alleen hem ten deel valt.
Wij hebben er allemaal deel aan.
Het is toegezegd aan ieder die gelooft in Jezus’ naam.
Een tegenwoordigheid.

Diep in elk van ons is er een plek waar dat al een werkelijkheid is.
Ons diepste zelf, noem het onze ziel, of ons authentieke God gegeven Ik.
Thomas Merton, de bekende Trappist en mysticus, spreekt daarover:
‘Diep in het centrum van ons wezen
bevindt zich een punt van niets
dat onaangetast is door zonde en illusie, 
een punt van pure waarheid,
een punt of vonk die volledig aan God toebehoort.
Dit punt is de pure glorie van God in ons’.

Het zit in elke mens.
Elk mens beeld en gelijkenis
We maken daar contact mee,
we beleven de glorie van God in ons als we liefhebben,
zomaar, zonder eigenbelang, zoals God liefheeft.
Een enkele keer valt ons dat ten deel.

Jezus spreekt erover.
Een nieuw gebod geef ik jullie:
‘Jullie moeten elkaar liefhebben, zoals ik jullie heb liefgehad’.
Nieuw aan dit gebod is niet zozeer de liefde,
(het Oude Testament spreekt daar ook over: Lev 19:18)
Maar liefde in navolging van Jezus:
‘Zoals ik jullie heb liefgehad’.

Kunnen we dat?
Ons liefhebben blijft altijd stukwerk.
Waar het mee begint is: je te laten beminnen.
En het bewustzijn dat echte zelfgave ons wordt gegeven.

Het is ontroerend om dat waar te nemen.
De zorg van een echtgenoot voor een dementerende partner
De liefde van een moeder voor een delinquente tiener.

Christelijke liefde kijkt voorbij aan de kleinheid van de ander
uiteindelijk is dat omdat die ander kind van God is.

Moge het ons gegeven zijn steeds duidelijker
de glorie van God te ontwaren in de medemens
die op ons pad komt.

Fons Eppink