Op deze vijfde zondag van de Veertigdagentijd.
worden we uitgenodigd stil te staan
bij wat je zou kunnen noemen
een grondregel van ons menselijk bestaan.

Het is de weg van het zaad.
Een heel bekend lied van Huub Oosterhuis zingt dat dichterlijk:
“Wie als een God wil leven hier op aarde,
hij moet de weg van alle zaad
en zo vindt hij genade”.
De weg van het zaad.
Beeld van de voortgang van een mensenleven
En daarmee ook een sprekend beeld
van ons innerlijk geestelijk leven.
Want wij vinden God midden in ons bestaan,
Midden in de dagelijkse realiteit van ons bestaan.

Jezus formuleert dat heel radicaal in het evangelie van vandaag:
’Als de graankorrel niet in de aarde valt blijft hij alleen;
Maar als hij sterft brengt hij veel vrucht voort’.

De weg van het zaad wordt hier de weg van de graankorrel.
Heel ons menselijke leven staat in dat teken.
Het spreekt van loslaten om tot bloei te komen.
Leven door te sterven.
Dat is het patroon.
Elk stadium van ons leven, voluit beleefd,
past in dat kader.
De bekende psycholoog Erik Erikson
heeft de verschillende stadia van onze menselijke ontwikkeling
naar uiteindelijke integriteit en wijsheid heel indringend beschreven.
Van geboorte via adolescentie naar volwassenheid.
Van volwassenheid via midlife naar ouderdom.
Telkens weer loslaten om tot bloei te komen.
Dat is de weg van het zaad.

Innig verbonden met die menselijke groei,
en er helemaal doorheen geweven
beweegt zich ook de groei van onze innerlijke mens.

Dag Hammarskjöld zegt daarover.
“Ik weet niet wie – of wat – de vraag stelde. Ik weet niet wanneer zij gesteld werd. Ik herinner me niet dat ik antwoordde.
Maar eens zei ik ja tegen iemand – of iets.
Vanaf dat moment heb ik de zekerheid dat het leven zinvol is en dat mijn leven, in onderwerping, een doel heeft.
Vanaf dat moment heb ik geweten wat het wil zeggen, ‘niet om te zien’, ‘zich niet te bekommeren om de dag van morgen’.

‘Opnieuw geboren worden’ heet dat in het evangelie van Johannes.
Het betekent je diepste innerlijke ruimte ontdekken,
je ziel, de ruimte waar wij helemaal aan onszelf gegeven zijn.
De weg van het zaad is hier de beweging
van zelfgerichtheid naar steeds grotere overgave.

Het loslaten van je eigen plannen,
van je beelden of vooroordelen over een ander,
is het zaad toevertrouwen aan de Grond,
aan God, de Grond van je bestaan.
Zo kan er iets nieuws, iets anders ontkiemen en uitgroeien in je leven;
het rijk Gods breekt door.
Je leeft vanuit wat je gegeven wordt aan nieuw leven.

Vaak gaat het niet zoals je wilt,
je plannen worden doorkruist, je beelden kloppen niet,
het is anders dan je gehoopt had.
Laat het los, zoals de zaaier doet met het zaad.
De weg van het zaad ligt open;
vertrouw je toe aan de Grond van je bestaan.
Dat is de uitnodiging die vandaag naar ons toekomt.

’Als de graankorrel niet in de aarde valt blijft hij alleen;
Maar als hij sterft brengt hij veel vrucht voort’.
Jezus is zelf de graankorrel die sterft.
Het Paasmysterie, de weg die Jezus gegaan is
en die we binnenkort weer herdenken en beleven,
is de weg van totale overgave.
Pure zelf wegschenkende liefde.

Daarvan zegt hij in het evangelie van vandaag:
‘Wanneer Ik van de aarde zal zijn omhooggeheven
zal Ik allen tot Mij trekken’.

Wij worden dus al het ware binnengetrokken
in die liefdesruimte.
Gods wet gegrift in ons hart.

Moge het ons gegeven zijn
om ons steeds meer over te geven
aan dit liefdesaanbod
in en door de wisselende omstandigheden van ons leven.

Fons Eppink