Luis Pascual Dri is een Argentijnse priester van 96
Onlangs werd hij door Paus Franciscus tot kardinaal is benoemd.
Waarom, kun je je afvragen, een man op zo’n hoge leeftijd?
Ik vind zijn verhaal heel bijzonder.
Hij is een ‘Icoon van vergiffenis’.
In Buenos Aires komen drommen mensen naar hem toe
om het sacrament van de verzoening/biecht te ontvangen.
Iedereen gaat altijd blij bij hem weg, bevrijd van een schuldenlast.
Maar zelf zegt hij dat hij zich vaak schuldig voelde omdat hij te veel vergaf.
In een interview in een Italiaanse krant onlangs, vertelt hij daarover.

‘Maar’, zo zegt Dri “het was Jezus die mij het slechte voorbeeld gaf.”
“Jezus vergaf iedereen: Petrus, de overspelige vrouw, Mattheüs, iedereen… 
Zelfs de goede dief aan het kruis”.
‘Ik kniel voor de tabernakel en zeg tegen Jezus: 
‘Vergeef mij, Heer, als ik te veel vergeef, 
maar diep van binnen is het uw schuld’’.

Barmhartigheid, vergiffenis en verzoening,
dat is het thema van deze viering.
Dat raakt ons allemaal.
Barmhartigheid geven, vergiffenis ontvangen.

Hoe moeilijk kan het zijn om over je eigen schaduw heen te stappen,
je ongelijk te erkennen, sorry te zeggen.
Misverstanden, onenigheid, geweld ook – verbaal of fysiek -,
ze zitten ingebakken in ons menselijk bestaan, in ons omgaan met elkaar.

Families raken soms jarenlang diep gespleten over erfeniskwesties.
Ik ken er een schrijnend voorbeeld van.
En een bejaarde moeder die onvermoeibaar, lijdend,
probeert de partijen weer bij elkaar te brengen.
‘Sommige verzoeningen zijn pas mogelijk in de hemel’.

Misschien hebt u hem ooit gezien: de film ‘Dead Man Walking’.
Die gaat over een ter dood veroordeelde in Amerika.
Hij heeft een verschrikkelijke moord begaan.
Een religieuze zuster, Helen Prejean, leert hem kennen
en leert stukje bij beetje zijn achtergrond kennen.
Bij elke misdaad hoort een persoonlijk verhaal.
In een heel aangrijpende scène heeft ze ook een gesprek
met de ouders van het vermoorde meisje.
Die zijn onvermurwbaar – hij verdient de doodstraf
‘We willen hem zien branden in de hel’.
En uiteindelijk wordt hij terechtgesteld.
Oog om oog, tand om tand.

Barmhartigheid, vergiffenis en verzoening.
‘Hoe vaak moet ik vergeven, tot zeven keer toe?’
Petrus vraagt het aan Jezus.
Je voelt met je klompen aan dat hij daar moeite mee heeft.
Het begint bij hem te dagen wat de navolging van Jezus van hem vraagt.
Het antwoord van Jezus zal hem hebben overrompeld:
‘Tot zeventig maal zeven keer’.
Vergeven, niet één keer, maar twee keer, drie keer, enz
En voor dezelfde fout!
Ga daar maar eens aanstaan!

Vergeving en verzoening oprecht gegeven en ontvangen.
Dat is een waar wonder.
Uit eigen ervaring weet ik hoe moeilijk vergiffenis en verzoening kan zijn.
En als het dan echt gebeurt, na een lange worsteling,
dan voelt het aan als een van de grootste wonderen in je leven.

Barmhartigheid, vergiffenis en verzoening.
Dat raakt ons in het diepst van ons wezen.
Daarom bidden we erom in één van de eucharistische gebeden:
‘Breek het geweld in ons, en breng ons thuis bij u’.

En we ervaren het telkens weer als we vragen
in het Onze Vader straks ook weer:
‘Vergeef ons onze schuld, 
zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren’.
Vergeven en vergeven worden.

De diepste kern van ons gelovig bestaan is
de belijdenis dat God liefde is.
Uiteindelijk betekent dat, dat God het kwaad niet ziet,
maar alleen de kwetsuur en het leed die wij ervan ondervinden.
En dat God als eerste eronder lijdt, om onzentwil.
Jezus aan het kruis.
Geweld, zonde, onenigheid, tweedracht, al het kwaad in deze wereld,
in Gods ogen, paradoxaal genoeg,
is het een stille schreeuw om barmhartigheid,
een open aanbod van genade.

Mogen we dat ervaren telkens als we bidden in de eucharistie: ‘Heer ontferm u’.

Fons Eppink